Witam.
W związku ze zmianami klimatycznymi za naszym oknem - coraz krótsze dnie, a dłuższe wieczory, coraz zimniej, a pogoda nie sprzyja aktywnościom pod chmurką, postanowiłem napisać o dość niedocenianej jednostce chorobowej, a mianowicie - depresji sezonowej, inaczej zwanej depresją zimową. Jest to jednostka choroba o dość niejasnej klasyfikacji. Większość jednak psychiatrów zalicza ją do chorób afektywnych, głównie dwubiegunowych.
U większości osób, dotkniętych schorzeniem, pojawiają się objawy depresyjne na przełomie jesieni i zimy. U części zaś, na przełomie zimy i wiosny. Do częstych cech można zaliczyć : wzmożoną senność, ociężałość, spadek energii, ospałość. Występuje zazwyczaj przyrost masy ciała spowodowany głodem węglowodanowym (czekolada, ptasie mleczka,drożdżówki itp.)
U części chorych pojawiają się stany wzmożonej energii, wyjątkowo dobrego samopoczucia, twórczego myślenia, zmniejszonej potrzeby snu w okresach wiosny tzw. objawy hipomanii.
Depresja sezonowa występuje najczęściej w regionach, dotkniętych występowaniem okresów niedoboru światła słonecznego np. Norwegia, Polska, Rosja, Alaska itp. Częściej rozpowszechniona jest wśród osób młodych, częściej u kobiet.
Leczeniem, zarówno jak i postępowaniem profilaktycznym jest naświetlanie lampami UV tzw. fototerapia, która z uwagi na brak dostatecznych danych wymaga jednak jeszcze dalszych badań. Wskazane ponadto jest farmakoterapia lekami p/depresyjnymi.
Bibliografia.
- Bilikiewicz A.: Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny. PZWL, Warszawa 2011 - Wydanie III. - Stansław Pużyńsi; Janusz Rybakowski; Jacek Wciórka. Psychiatria ( T. 1 -3). Elsevier Urban & Partner Wrocław 2011.