Witam.
Zaburzenia pod postacią fobii zaliczają się do grupy zaburzeń nerwicowych, z czego w Polsce fobie specyficzne wynoszą 4,3 % (3,9-4,6 %), a fobia społeczna to 1,8 % (1,5-2,0 %). Czyli w mieście Gdańsk, gdzie liczba ludności wynosi 464 254 (dane z 31.12.2017), liczba osób z fobią społeczną to szacunkowo : 8356 osób. A więc jest to jedna z najczęściej rozpoznawanych zaburzeń w gabinetach psychiatrycznych. Wielokrotnie jednak osoby takie nie podejmują leczenia z uwagi na brak pełnej świadomości choroby oraz z uwagi na brak wiary w skuteczną pomoc. Niejednokrotnie zaburzenie to powoduje znaczne cierpienie jednostki. Wg niektórych choroba ta zaliczana jest do tzw. chorób cywilizacyjnych.
Jako przyczyny tego zaburzenia podaje się czynniki dziedziczne, psychologiczne, neurobiologiczne, społeczno - kulturowe. Choroba ta najczęściej pojawia się w okresie dojrzewania (11 do 15 rok życia), z tym że, wcześniejszy początek pojawienia się choroby, zwykle determinuje gorsze rokowanie. Jedynie u ok. 1/3 przypadków fobii, występuje przez całe życie tzw. „czysta” forma fobii społecznej. U pozostałych z biegiem lat, dołączają się inne zaburzenia psychiczne, które stanowią najczęstszy powód zgłoszenia się do lekarza specjalisty. Częściej występuje u kobiet, niż u mężczyzn. Częstość występowania fobii społecznej Hattema określa jako : 11,40 %,populacji dla kobiet oraz 6,30 % populacji dla mężczyzn.
Pacjent z rozpoznaniem takim często rezygnuje z wyjść z domu, spotkań ze znajomymi, form spędzania czasu w miejscach publicznych jak : kino, teatr, centra handlowe etc.; a w niektórych przypadkach rezygnuje z intratnych stanowisk pracy z uwagi na nasilone dolegliwości lękowe w sytuacjach społecznych. Czasami osoby z fobią, z uwagi na nasilającą się frustrację oraz uczucie swoich ograniczeń popadają dodatkowo w depresję.
Ale skąd mam wiedzieć, czy mam fobię społeczną, czy nie jestem po prostu nieśmiały ?
Do dość typowych objawów fobii społecznej zaliczyć można (wg DSM IV) :
występują obawy, że słowa lub działania mogą spowodować upokorzenie bądź zawstydzenie,
narażenie się na ekspozycję społeczną lub nawet samo myślenie o niej powoduje wystąpienie lęku oraz objawów somatycznych,
obawy przed upokorzeniem bądź zawstydzeniem są nieuzasadnione lub nadmierne,
występuje unikanie sytuacji wywołujących lęk oraz odczuwanie silnego stresu podczas narażenia na ekspozycję społeczną,
odczuwalne jest cierpienie spowodowane unikaniem sytuacji społecznych,
występują problemy społeczne i zawodowe.
Leczenie :
Leczenie obejmuje farmakoterapię ( głównie leki p/depresyjno - lękowe) oraz psychoterapię ( najczęściej CBT).
Bibliografia.
- Bilikiewicz A.: Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny. PZWL, Warszawa 2011 - Wydanie III. - Stansław Pużyńsi; Janusz Rybakowski; Jacek Wciórka. Psychiatria ( T. 1 -3). Elsevier Urban & Partner Wrocław 2011. - Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka: Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Kraków: UWM „Vesalius”, 2007.
- Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2017 r. w sprawie Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego na lata 2017–2022
- Psychiatria – co nowego ?, prof. dr.hab. n.med. Joanna Rymaszewska (red), Cornetics sp. z o.o. Wrocław 2011, s. 161-172
- Psychiatria Bilikiewicza A., Pużyński S., Rybakowski A.,Wciórka J. (red.),Urban i Partner, Wrocław 2010,396- 402.